-
Lilia
Dzięki swej urodzie lilia od zarania dziejów była symbolem piękna. Lilia biała (Lilium candidum) już w czasach pogańskich stanowiła atrybut wysoko postawionych na ołtarzach matek bóstw, później egipskich i greckich bogów, a nawet znalazła się w ręku Archanioła Gabriela, gdy zwiastował Najświętszej Marii Pannie dobrą nowinę. Rodzaj „Lilium” liczy około 100 gatunków. To bogactwo odmian i późniejszych mieszańców zmusiło hodowców do stworzenia specjalnej, praktycznej klasyfikacji. Podzielono je na kilka grup: mieszańce azjatyckie (niewybredne, wczesna pora kwitnienia), amerykańskie (dobrze zimują w naszych warunkach), trąbkowe (kwitną w lipcu-sierpniu, wymagają okrycia na zimę) oraz mieszańce orientalne (najtrudniejsze, kwitną w sierpniu-wrześniu). Najdawniej uprawianą jest lilia biała. W XVII w. znano w Europie tylko kilka gatunków, w XVIII uprawiano już kilkanaście (amerykańskie i azjatyckie), a w XIX wieku było ich już około 60. Produkcja tych pięknych kwiatów na szeroką skalę stała się możliwa dopiero w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku po odkryciu łatwo rozmnażających się z nasion lilii m.in. lilii królewskiej (L.regale). Przywiózł ją do Europy w 1919 r. Anglik Ernest Henry Wilson. Lilie najlepiej rosną na glebach piaszczysto-gliniastych, bogatych w próchnicę. Mogą rosnąć na jednym miejscu 2-3 lata. Przesadza się je od połowy września (lilię białą w sierpniu) na inne miejsce. Ten wczesny termin gwarantuje dobre ukorzenienie się roślin przed zimą. Uprawiam te kwiaty od lat i zdarzyło się, że nie zadałam sobie tyle trudu w ich pielęgnacji. Doprowadziło to do samodzielnego rozmnożenia się cebul i wymieszania dorodnych roślin, które wyrastają z dużych cebul z ich potomstwem. Dlatego dobrze jest jednak we wskazanym terminie wykopywać cebule i sadzić je powtórnie, stosując kryterium wielkości. Dużym ułatwieniem jest umieszczanie cebul w koszyczkach. Chroni je to także przed gryzoniami, które często się nimi pożywiają. Powrót... »